Το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του. Οι πόλεις γεμίζουν ξανά με τον κόσμο να επιστρέφει στην ρουτίνα και το χάος της καθημερινότητας. Όλοι όμως έχουν έναν κοινό προορισμό για τις 29 Αυγούστου: το σινεμά!
Παίρνω όρκο πως ακόμα και αν δεν έχεις διαβάσει γι’ αυτήν την ταινία, σίγουρα έχει πάρει κάτι το αυτί σου. Ο τόπος κυριολεκτικά βουίζει για το «Τελειώνει με Εμάς», το πρώτο βιβλίο της παγκοσμίου φήμης συγγραφέως, Colleen Hoover, που μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη.
Προσωπικά, είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στην ειδική προβολή της ταινίας, που πραγματοποιήθηκε στις 29 Ιουλίου, από τις Εκδόσεις Διόπτρα και την Feelgood Entertainment. Τότε δεν είχε ξεκινήσει ακόμη το μεγαλειώδες drama, οπότε η γνώμη μου τόσο για την ταινία, όσο και για τους πρωταγωνιστές, Blake Lively και Justin Baldoni, δεν είναι καθόλου προκατειλημμένη.
Δεν είμαι εδώ όμως να μιλήσω για τους συντελεστές. Πρώτα απ’ όλα με νοιάζει το τελικό αποτέλεσμα στην οθόνη και μετέπειτα το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε (ή καλύτερα, από το οποίο εμπνεύστηκε). Πίσω λοιπόν από τον χαμό, τα unfollow μεταξύ του cast και τη φλοράλ και rom-com style προώθηση που θολώνει τα νερά, βρίσκεται μια ταινία με ένα σημαντικό μήνυμα: αυτό της ενδοοικογενειακής βίας.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, το στόρι είναι απλό και αυτό γιατί – θεωρώ – πως θέλει δικαίως να επιστήσει την προσοχή στην ουσία της ιστορίας – άσχετα αν η ουσία μάς παρουσιάζεται ως ανατροπή. Εξάλλου, δεν βασίζεται και σε τρομερά θεμέλια για να τα αναλύσουμε. Η βάση του ναι μεν είναι απλή, αλλά το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό.
Που λέτε λοιπόν, η πρωταγωνίστριά μας Λίλι Μπλόσομ Μπλουμ (Blake Lively), έχει περάσει δύσκολα στη ζωή της αλλά δεν έχει σταματήσει να ελπίζει για ένα καλύτερο αύριο. Δούλεψε, σπούδασε και μετακόμισε στη Βοστόνη, ανοίγοντας ένα ανθοπωλείο που ταιριάζει και με το άκρως λουλουδάτο της όνομα.
Ένα βράδυ γνωρίζει τον γοητευτικό νευροχειρουργό, Ράιλ Κινκέιντ (Justin Baldoni), και περνάει ζάχαρη. Είναι δυναμικός, πεισματάρης, ίσως και λίγο αλαζόνας. Όμως είναι και ευαίσθητος, ευφυής κι έχει αδυναμία στη Λίλι. Έχει επίσης μια ανησυχητική απέχθεια για τις σχέσεις και παρόλο που η Λίλι γίνεται η εξαίρεση στον κανόνα του, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί για ποιο λόγο ο Ράιλ απέφευγε να δεσμευτεί. Μαζί με τα ερωτηματικά που αναδύονται, στο μυαλό της κυριαρχεί και ο Άτλας Κόριγκαν (Brandon Sklenar) – ο πρώτος της έρωτας (η αδερφή πσυχή της ρε παιδί μου) – που τη δένει με το σκληρό παρελθόν που άφησε πίσω της. Όταν επανεμφανίζεται, ξαφνικά ό,τι έχει χτίσει η Λίλι με τον Ράιλ απειλείται.
AND THE REST IS HISTORY 🥲
Απ’ όσα διάβασες παραπάνω, κράτα τα βασικά γιατί αυτά μένουν στην ταινία (αν με ρωτάς, ίσως και καλύτερα!): Λίλι, Ράιλ, Άτλας, ανθοπωλείο, υπερβολική αδυναμία του Ράιλ στη Λίλι, τραυματικό παρελθόν, Βοστώνη. Ενώ οι ταινίες έχουν συνήθως έναν αφαιρετικό χαρακτήρα όταν αφορούν βιβλία (πράγματα, χαρακτήρες και σκηνές φεύγουν ή αλλάζουν), η συγκεκριμένη μεταφορά κατάφερε να προσθέσει πολλά… αφαιρώντας (όσο βγάζει νόημα αυτό).
Γενικά, δεν ήμουν ποτέ ο μεγαλύτερος θαυμαστής της Hoover και όποιο βιβλίο της έχω διαβάσει ήταν είτε καθαρή επιρροή του TikTok, είτε επειδή είχα ανάγκη να αδειάσει τελείως το μυαλό μου – κάτι στο οποίο είναι αρκετά καλή. Ούσα λίγο προβληματική αναφορικά με τα θέματα που επιλέγει να γράψει ή στον τρόπο με τον οποίο αναλύει και στήνει τους χαρακτήρες της, αν βγάλεις τα κακώς κείμενα μένει ένα αξιοπρεπέστατο περίβλημα το οποίο οπτικά – και όχι γραπτά – είχε και έχει καλύτερες προοπτικές.
Θα το πω και μαζέψτε τις πέτρες: είναι από τις λίγες φορές που η ταινία μου άρεσε σαφώς περισσότερο από το βιβλίο.
Και εγώ είχα σοκαριστεί το ίδιο όταν βγήκα από την αίθουσα και το συνειδητοποίησα.
Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι το plot twist στην ταινία
Το πιο σημαντικό «θέμα» που είχα με το βιβλίο της Hoover ήταν ότι ξαφνικά γύριζες τη σελίδα και έμενες με το στόμα ανοιχτό. Αυτό συνέβη κατά κύριο λόγο γιατί η συμπεριφορά του Ράιλ πριν το πρώτο περιστατικό κακοποίησης παρουσιάζεται ως ρομαντική και παθιασμένη και όχι ως αυτή που πράγματι είναι, aka χειριστική με δόσεις love bombing. Η συγγραφέας βέβαια, έχει φυτέψει σημάδια στο βιβλίο, τα οποία όμως, λόγω της – εσκεμμένα; – θολωμένης οπτικής της Λίλι, ο αναγνώστης αδυνατεί να αναγνωρίσει.
Στην ταινία αυτό αλλάζει τελείως. Είναι πολύ πιο εύκολο για τον θεατή να καταλάβει τα σημάδια πριν από τη Λίλι – είτε έχει διαβάσει το βιβλίο είτε όχι. Στις 2 ώρες και 11 λεπτά που διαρκεί η ταινία, η συμπεριφορά και οι πράξεις το Ράιλ γίνονται πιο «σκληρές», σε σημείο που ετεροντράπηκα για πάρτη του. Με λίγα λόγια, η ταινία φαίνεται να πέρασε μια έξτρα στρώση κόκκινο τα red flags του Ράιλ, ακυρώνοντας έτσι και το μάρκετινκ που γινόταν τότε γύρω από το βιβλίο, απεικονίζοντάς το ως το νέο love story.
Τα γράμματα προς την ΝτεΤζένερες που ευτυχώς πήραν πόδι
Θα πέθαινα στον λόφο του hate αν τα γράμματα της Λίλι στην παρουσιάστρια Έλεν ΝτεΤζένερες βρίσκονταν στο σενάριο. Turns out, υπήρχε μόνο ένα μικρό κλιπ που δείχνει τη μικρη Λίλι και τον Άτλας να βλέπουν την εκπομπή της. Ως ψυχολόγος δεν θα έπρεπε να κατακρίνω τον τρόπο με τον οποίο διαλέγει να αποφορτιστεί ένας άνθρωπος (όπως η Λίλι με τα γράμματα), I know. Αλλά ως αναγνώστης δεν πέρασα και πολύ καλά διαβάζοντας τα συγκεκριμένα κεφάλαια.
Δεν υπάρχει «καλός» abuser – ούτε στην ταινία, ούτε στη ζωή
Με την ανάγνωση του βιβλίου της Hoover, ο οποιοσδήποτε μπορεί να οδηγηθεί στη φράση: «έλα μωρέ ο Ράιλ δεν το πολυήθελε». Αυτό γιατί οι πράξεις του «δικαιολογούνται» από τα blackout που παθαίνει. Στην ταινία, βλέπουμε την σκοπιμότητα των πράξεών του αλλά και το τρομακτικό gaslighting που αδημονούσα να δω πώς θα μεταφερθεί στην οθόνη, με τον Baldoni να το καταφέρνει άρτια.
Ουσιαστικά, το έργο δεν σου δίνει κανένα περιθώριο ρομαντικοποίησης της τοξικής συμπεριφοράς και της Alpha Male ιδεολογίας. Είναι όλα μπροστά στα μάτια σου.
Όπως φαίνεται όμως, γίνεται μια αθέμιτη σύγκριση ταινίας – βιβλίου, η οποία κατ’ εμέ δε θα έπρεπε να συμβαίνει. Όχι τόσο σκληρά τουλάχιστον. Όταν βγήκε το πρώτο τρέιλερ, η Hoover έδωσε διάφορες συνεντεύξεις όπου μίλαγε για τις αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν ώστε να γίνει πραγματικότητα αυτό που είχε στο μυαλό της. Μεταξύ άλλων, είχε αναφέρει ότι πρόσθεσε κάποια χρονάκια στις ηλικίες των χαρακτήρων, άλλαξε τα ονόματα των μαγαζιών, αφαίρεσε χαρακτηριστικές φράσεις και διάφορα άλλα.
Αυτές οι μικρές αλλαγές με τον μεγάλο αντίκτυπο στην πλοκή, με οδηγούν στο να αντιμετωπίζω τις ταινίες και τα βιβλία στα οποία βασίστηκαν ως δυο τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις, με το ίδιο όμως κεντρικό θέμα. Η σκέψη που μου χρυσώνει το χάπι είναι ότι το ένα εμπνέει το άλλο και δεν έχουν άμεση σχέση. Ή ότι το ένα αλληλοσυμπληρώνει το άλλο, κάτι το οποίο συνέβη στο «Τελειώνει με Εμάς». Δεν πίστευα ότι η Lively θα ήταν τόσο καλή ή ο Baldoni θα μπορούσε να δείχνει τόσο απειλητικός. Να που έγινε και χαίρομαι φουλ, γιατί δεν είδα κάτι στεγνό, αλλά κάτι που είχε να προσφέρει.
Δεν μπορούμε να μιλάμε λοιπόν για μία cutesy rom-com, αλλά για μια πετυχημένη παρουσίαση ενός κακού και τοξικού έρωτα από την αρχή ως το τέλος του.
Ή όπως λέει και η ίδια η Blake Lively:
Αυτή η ταινία είναι ένα καλειδοσκόπιο της ανθρώπινης εμπειρίας.
Αν έχετε κλείσει τα εισιτήριά σας για αύριο, σας έχουμε ένα μικρό αποκλειστικό κατιτίς!
