Χάζευα στο timeline του facebook όταν έπεσε στα μάτια μου το post ενός φίλου και «συμπατριώτη» (δεν αναφέρω όνομα γιατί μπορεί να μη θέλει το παιδί) το οποίο πραγματικά με άγγιξε. Η συγκεκριμένη δημοσίευση, περιγράφει την εξής συγκινητική ιστορία:
Περιστατικό προ ολίγων λεπτών. Γυρίζω σπίτι με το λεωφορείο. Πέφτω σε ελεγκτή, του εξηγώ με ευγένεια ότι είναι η πρώτη φορά μετά από 2 χρόνια που χρησιμοποιώ λεωφορείο γιατί γενικά μετακινούμαι με μηχανάκι (μάλιστα έτυχε και είχα ένα εισιτήριο ενός φίλου από τις 10 το πρωί το οποίο του έδειξα)αλλά επέμενε να με γράψει. Και τότε έγινε κάτι υπέροχο. Ένας καλοσυνάτος ηλικιωμένος άντρας ρώτησε πόσο είναι το πρόστιμο (18 ευρώ), έβγαλε όσα χρήματα είχε στις τσέπες του (10 ευρώ) και μου τα προσέφερε απλόχερα. Παρόλο που τον ευχαρίστησα και του είπα ότι πραγματικά δεν τα χρειάζομαι, μέχρι τελευταία στιγμή επέμενε πεισματικά, βουρκωμένος να μου τα δώσει. Τα χρήματα δεν τα πήρα φυσικά, ωστόσο αποκόμισα μια υπέροχη εμπειρία. Κύριε Στράτο, μακάρι να σου μοιάζαμε όλοι στο ελάχιστο!
Όχι, δεν είναι η σούπερ-απίστευτη ιστορία που θα αλλάξει τον κόσμο και την καθημερινότητά μας. Είναι όμως μία ιστορία που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πως δεν είναι όλα «μαύρα» εκεί έξω. Πως υπάρχει ελπίδα ακόμη και στην Ελλάδα της κρίσης, της ανασφάλειας και του αβέβαιου κλίματος. Κι εννοείται πως τη διαφορά δεν την κάνουν τα 10 ευρώ του κύριου Στράτου αλλά η κίνηση του χεριού του να βγάλει κάτι από την τσέπη. Έστω κι αν αυτό το …κάτι, ήταν δυο καραμέλες για να «παρηγορήσει» τον φίλο.
Μπράβο λοιπόν! Που και που, είναι ωραίο να αντλούμε αισιοδοξία από τέτοια μικροπράγματα…
