Ήταν Μάιος του 2019 όταν το «Οδηγός Φόνων για Καλά Κορίτσια» πρωτοκυκλοφόρησε στην Αγγλία. Η άγνωστη τότε συγγραφέας, Holly Jackson, είδε το «πρωτότοκο» βιβλιοπαιδί της να σαρώνει τα social media και τις καρδιές των αναγνωστών, κερδίζοντας βραβεία και ταξιδεύοντας σε 21 χώρες. Ένα χρόνο μετά με τον ερχομό του #BookTok, το μυθιστόρημα συνέχισε να πρωταγωνιστεί στις προτάσεις των BookTokers για νεανικά βιβλία (YA) – και δη μυστηρίου.
Το Netflix είδε τoν χαμό και… την ευκαιρία και σε συνεργασία με το BBC ανακοίνωσαν πως το πρώτο βιβλίο της σειράς «Οδηγός Φόνων» θα μεταφερθεί το καλοκαίρι του 2024 στη μικρή οθόνη, ως mini series 6 επεισοδίων. Κάπου τότε αρχίσαμε κι εμείς να τρέφουμε ελπίδες ότι θα παιχτεί καλό καμπάκ στο νεανικό μυστήριο, μετά από χρόνια ξηρασίας και το χανγκόβερ του Pretty Little Liars. Ίσως και να πέσαμε μέσα, γιατί η σειρά βρέθηκε αμέσως στο #1 του Netflix και συνεχίζει να παραμένει στο Top10.
Προσωπικά, πάντα κρατάω τις επιφυλάξεις μου όταν τα βιβλία μεταφέρονται στην οθόνη. Αυτή τη φορά όμως, ήμουν τέρμα hyped από όλα τα TikToks και το promo που δεν είχα άλλη επιλογή από το να ξεκινήσω αμέσως το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα και να βάλω ξυπνητήρι στις 12:01 για να δω μεμιάς τη σεζόν. Αφού διάβασα λοιπόν 494 σελίδες και είδα 4,5 ώρες επεισόδια, έρχομαι εδώ να βγάλω το πόρισμά μου:
Είναι ο «Οδηγός Φόνων για Καλά Κορίτσια» το ‘Pretty Little Liars’ της Gen Z; Κι αν ναι, αξίζει το hype;
Το premise της σειράς είναι τόσο φαινομενικά απλό, που χωράει μη ειρωνικά σε δύο προτάσεις: Το πιο αγαπητό κορίτσι της πόλης δολοφονείται πριν 5 χρόνια, κατηγορούμενος είναι το τότε αγόρι της, ο Σαλ Σινγκ, o οποίος παραδέχεται το έγκλημα προτού αυτοκτονήσει και η πρωταγωνίστριά μας, η 17χρονη Πιπ Φιτζ – Αμόμπι, δεν θεωρεί ότι είναι ο πραγματικός ένοχος. Με πρόσχημα λοιπόν την εισαγωγική της εργασία για το πανεπιστήμιο, αναλαμβάνει μαζί με τον αδερφό του Σαλ, να δει τι κενά άφησε η αστυνομία και να βρει ποιος σκότωσε στ’ αλήθεια την Άντι Μπελ.
Σε γενικές γραμμές η σειρά είναι αρκετά νεανική με όχι τόσο έντονο το στοιχείο του crime. Κι αυτό γιατί ούτε στο βιβλίο υπήρχε! Κυριαρχούν κυρίως το μυστήριο και η ανακάλυψη στοιχείων, μέσα όμως από τη φρέσκια ματιά μιας 17χρονης και του 20χρονου φίλου της. (Κάπως σαν να προτιμώ την παρέα της Πιπ και του Ράβι από τους 40άριδες ντετέκτιβ με ηλικιακή και υπαρξιακή κρίση. I said what I said.)
Τα κοινωνικά θέματα που επιλέγει να θίξει η Jackson έχουν ευτυχώς μεταγγιστεί με επιτυχημένο τρόπο και στη σειρά, με τους χαρακτήρες της να αντιμετωπίζουν ρατσισμό (ο Ράβι και ο Σαλ είναι Ινδοί, ο πατριός της Πιπ Νιγηριανός), φυλετικές διακρίσεις (μια 17χρονη κοπέλα που υποτιμάται λόγω φύλου και ηλικίας) και το κυριότερο: σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση. Είναι αρκετά ελπιδοφόρο λοιπόν το γεγονός ότι, πέρα από σασπένς, οι συντελεστές θέλησαν να περάσουν και κάποια σημαντικά μηνύματα στο νεανικό κοινό, ακόμα κι αν δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο.
Μεταφορά από το βιβλίο ή αλλιώς, «Τι είσαι; Τι είμαι; Τι είσαι;»
Έχοντας διαβάσει πρώτα το βιβλίο και βλέποντας έπειτα τη σειρά (κάτι που συνιστώ να ακολουθήσετε και εσείς για το απόλυτο εξπίριενς) υπήρχαν αμέτρητες διαφορές μεταξύ τους. Για να σας προλάβω, είναι λογικό να γίνονται τροποποιήσεις για τις οποίες δεν πρέπει να κατακρίνεται η εταιρεία παραγωγής ή ο συγγραφέας. Αντικειμενικά δηλαδή, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς να μεταφέρει αυτούσιο ένα μυθιστόρημα στην οθόνη, όπως επίσης δεν νομίζω πως ένας συγγραφέας θα ήθελε να δει μια κακή μεταφορά του έργου του.
Πάνω σε αυτό, η Jackson είχε πολλάκις αναφέρει την ελάχιστη – έως και μηδαμινή – εμπλοκή της στη σειρά, αφού τη δημιουργία, μεταφορά και συγγραφή είχε αναλάβει η Poppy Cogan. Η Cogan προφανώς έθεσε τα θεμέλια της σειράς πάνω στον πυρήνα της πλοκής της Jackson, άλλαξε κάποιες σκηνές για να κουμπώνουν καλύτερα στην κάμερα και ίσως ρώτησε την Holly «πώς σου φαίνεται;». Ε για να την έχουμε σήμερα στο Netflix, φαντάζομαι της άρεσε!
Αναφορικά με τις διαφορές λοιπόν, αρχικά, τα γεγονότα στο βιβλίο λαμβάνουν χώρα το 2017 ενώ η σειρά το 2024, προφανώς για να γίνει πιο relatable με φράσεις της αργκό που μόνο αν είσαι Gen Z θα καταλάβεις. Επιπλέον, αρκετοί χαρακτήρες αφαιρέθηκαν και οι ιστορίες τους είτε συγχωνεύθηκαν σε άλλους, είτε βγήκαν τελείως από το plot. Έτσι, τα βασικά κομμάτια της πλοκής που τους αφορούσαν, διαμοιράστηκαν σε άλλους χαρακτήρες για να τα αποκαλύψουν.
Τέτοιου είδους αλλαγές περνάνε οριακά απαρατήρητες σε σχέση με άλλες που με τσίγκλησαν, όπως o εντελώς διαφορετικός τρόπος με τον οποίο μας παρουσιάζεται η ιστορία αλλά και το πώς ανακαλύπτουν στοιχεία το δίδυμο Πιπ-Ράβι.
Το βιβλίο κατατάσσεται στο είδος των multi & mixed media, δηλαδή έχει μέσα απομαγνητοφωνήσεις, μηνύματα, μέιλ, χάρτες και φωτογραφίες. Η Πιπ όσο έγραφε την εργασία της μας μιλούσε σε α’ ενικό και ανέλυε τις σκέψεις της, ενώ υπήρχε και τριτοπρόσωπος αφηγητής. Αυτό ήταν ένα από τα στοιχεία που έκαναν το βιβλίο να ξεχωρίσει, κάτι που στη σειρά λείπει παντελώς.
Ο Ράβι από την άλλη, φαίνεται να «έκλεψε» την σπιρτάδα της Πιπ – αφού εκείνος έδινε λύση σε διάφορα αινίγματα αντί για την ίδια – αλλά και το θάρρος της, με εμάς να βλέπουμε μια αρκετά ευαίσθητη και ευσυγκίνητη Πιπ στη θέση της αθεόφοβης πρωταγωνίστριας του βιβλίου. Κάτι παρόμοιο παίχτηκε και με την κολλητή και τη μαμά της, που στη σειρά είναι πιο αδιάλλακτες, δύστροπες και κάπως… σπαστικές να το πω;! Ένιωσα επίσης να μου λείπουν ορισμένες σκηνές μεταξύ του Ράβι και της Πιπ, με τις οποίες κλωτσούσα τα ποδαράκια μου και χαμογελούσα σαν ηλίθιος όταν τις διάβαζα.
Ωστόσο, η δυναμική τους σαν δίδυμο διατηρήθηκε και το λοβ στόρι ήταν ✨σεφς κιςς✨. Ακόμα και με τις αλλαγές δηλαδή, το vibe ήταν εκεί! Το Λιτλ Κίλτον ήταν ακριβώς όπως το είχα στο μυαλό μου και το concept «μικρή πόλη – μεγάλα μυστικά» κατάφερε να περάσει και στη σειρά.
Ως κεντρική πρωταγωνίστρια, η Emma Myers ήταν η απόλυτη Πιπ, το ίδιο ισχύει και για τον Zain Iqbal ως Ράβι, αν και σε ορισμένες φάσεις τον είχαν παρακάνει κριντζιάρη. Για τους υπόλοιπους ηθοποιούς δεν ξέρω πολλά και μου αρέσει γιατί βλέπω ότι ανοίγουν χώρο για νέα άτομα. Ή έχουν χαμηλό budget και δεν τους παίρνει. I guess we’ll never know!
Οι απόψεις που διίστανται (για τις οποίες δεν φταίει η Holly 👀)
Όπως είναι λογικό, οι παραπάνω αλλαγές έφεραν και αντιδράσεις, τόσο από αναγνώστες όσο και από τρίτους που το σπόταραν στο #1 και το είδαν. Ο καθένας περίμενε κάτι διαφορετικό από την παραγωγή, δίνοντας έτσι από 1 έως 5 αστέρια. Το κοινό σημείο όμως σε όλες τις απόψεις και συζητήσεις που έχω κάνει, αφορά τα 2 τελευταία επεισόδια και το πόσο βιαστικά ήταν σε θέμα σεναρίου και πλοκής. Ειδικότερα, κάτω από ένα post, διάφοροι αναγνώστες τάγκαραν την Jackson και της ζήτησαν τα ρέστα.
Μια χρήστης γράφει:
Μου άρεσε αρκετά η σειρά και το cast είναι τέλειο. Νιώθω όμως ότι η Holly Jay έγραψε ένα εντελώς καινούργιο storyline για τη σειρά, διατηρώντας κάποια κοινά σημεία με το βιβλίο γιατί ειλικρινά, ούτε μια σκηνή δεν ήταν ίδια.
Στο οποίο η Holly της απάντησε:
Κατηγορείς το λάθος άτομο – δεν το έκανα εγώ αυτό. Πάλεψα πολύ σκληρά για να παραμείνει πιστή στο βιβλίο η σειρά, αλλά δεν ήμουν εγώ αυτή που έγραψε το σενάριο.
Σε poll που έκανα στο Insta για να ρωτήσω τι άποψη έχουν όσοι είδαν έστω το πρώτο επεισόδιο, οι απαντήσεις κυμαίνονταν μεταξύ «καλό, αλλά λείπουν αρκετές λεπτομέρειες» και «Την είδα μέσα σε ένα βράδυ, με κράτησε και τη λάτρεψα!».
Με λίγα λόγια, ίσως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη σειρά μόνη της, ξέχωρα από το βιβλίο.
Θα έχουμε δεύτερη σεζόν;
Μάλλον είναι παγκόσμιο φαινόμενο να ανυπομονούμε για την επόμενη σεζόν, έχοντας ήδη τελειώσει την υπάρχουσα. Ωστόσο, οι συντελεστές της σειράς, αλλά και η ίδια η συγγραφέας, απαντούν ότι «είναι πολύ νωρίς ακόμα» – που πράγματι είναι! Η δημιουργός Poppy Cogan, ανέφερε πως η πρώτη σεζόν έχει ένα δικό της τέλος και «στέκεται και μόνη της», ενώ η Jackson εύχεται ο αριθμός των αναγνωστών να μεταφραστεί σε views «ώστε να έχουμε την οικονομική δυνατότητα να προχωρήσουμε στη μεταφορά του δεύτερου βιβλίου.»
Αν θέλετε λοιπόν να δείτε την τριλογία να ζωντανεύει, ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ.
Actual γνώμη επί της σειράς
Θα μιλήσω ειλικρινά: ήταν μια μέτρια προς τίμια μεταφορά. Αν τη λάβουμε υπόψιν μόνη της, σαν να μην υπάρχει το βιβλίο, είναι ενδιαφέρουσα και σε κρατάει να την bingάρεις σε ένα απόγευμα. Αν τη δούμε όμως ως απόρροια του βιβλίου, η σειρά φάνηκε πως προσπάθησε να τα χωρέσει όλα μαζί σε 6 επεισόδια, όχι με τον τρόπο που θα σε κάνει να πεις «έχασα την μπάλα από τις πολλές πληροφορίες», αλλά «λέρωσα, σκούπισα, έφυγα». Ακόμα και εγώ που ήξερα τι γινόταν, ξαναείδα το τελευταίο επεισόδιο για να μαζέψω το μυαλό μου.
Ελπίζω να μην ακουστεί παράλογο, αλλά το φταίξιμο το ρίχνω στο ταλέντο της Jackson. Μιλάμε για μια συγγραφέα η οποία έχει την απίστευτη ικανότητα να υφαίνει slowburn, πολυεπίπεδες και εθιστικές πλοκές, με κάθε χαρακτήρα να παρουσιάζεται τόσο αληθινός που οριακά μπορείς να τον ακουμπήσεις. Αυτόματα, γίνεται πιο «δύσκολο» για τον εκάστοτε παραγωγό/ σεναριογράφο να οπτικοποιήσει κάτι τόσο άρτια δομημένο.
Άσχετα όμως αν η μεταφορά έγινε «καλά» ή όχι, καταφέραμε να «δούμε» άλλο ένα βιβλίο στις οθόνες μας. A win is a win. 😎
