Στην Κοζάνη τραγούδησαν το Bella Ciao για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου. Λογικό, είναι μήπως τίποτα βασικοί σαν όλους εμάς που μάθαμε να λέμε το “Ένα το Χελιδόνι”;
Μου είναι αδύνατο να διαχειριστώ αυτό που συνέβη στο ΓΕΛ Κοζάνης, όπου οι μαθητές κατά την σχολική γιορτή για τα 45 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τραγούδησαν το Bella Ciao ως φόρο τίμης για τη μαζική και δυναμική εκδήλωση της λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Πολύ θα ήθελα να μάθω τί σκεφτόταν ο καθηγητής τους, που αν δεν ήταν η ισπανική σειρά “La Casa de Papel” δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση αυτοί οι μαθητές να μάθουν το ιταλικό αντιστασιακό τραγούδι.
Όχι μόνο τους στίχους, αλλά και την ύπαρξή του άκομα.
Είναι θλιβερό μια ημέρα, όπως η σημερινή, που για ακόμη μια χρονιά παρακολουθούμε τα συγκλονιστικά βίντεο την ώρα που τα τανκς εισβάλλουν στο Πολυτεχνείο ή κυκλοφορούν ορισμένες ανέκδοτες φωτογραφίες που βρίσκουν το φως της δημοσιότητας, να υπάρχουν κάπου στο ελληνικό διαδίκτυο οι μαθητές που τραγουδούν, ομολογουμένως ωραία, το Bella Ciao.
Oι στίχοι του Bella Ciao αναφέρονται στις δύσκολες συνθήκες εργασίας που βίωναν οι Ιταλίδες εργάτριες στις φυτείες ρυζιού, οι οποίες μάλιστα δεν πληρώνονταν. Έχουν επίσης τόνους αισιοδοξίας, καθώς η ημέρα που οι εργάτριες θα απελευθερωθούν από τα δεσμά, πλησιάζει.
Το τραγούδι μάλιστα έγινε παγκόσμια γνωστό όταν το τραγούδησε η ιταλική αντίσταση ενάντια στον φασισμό, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη διασκευή αυτή οι στίχοι του τραγουδιού εξυμνούν τον απελευθερωτικό αγώνα των παρτιζάνων και τον ηρωικό τους θάνατο.
Και μπορεί κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές, να σκέφτεται τώρα ότι “οκ, μια φορά υπήρχε ο συμβολικός αντιστασιακός χαρακτήρας“.
Το πρόβλημα ξεκινάει και τελειώνει από την αιτία της εν λόγω κίνησης. Δεν είναι πάντα καλό να εκμεταλλευόμαστε ό,τι είναι στην επικαιρότητα, ειδικά όταν αφορά ένα ιστορικό γεγονός.
Γνώμη μου. Ο καθενάς μπορεί να σχηματίσει εννοείται τη δική του.
Ιδού το βίντεο:
