Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γίνεται η ίδια κουβέντα. Αναλωνόμαστε σε συζητήσεις που επισημαίνουν την όχι και τόσο μεγάλη σημασία των Πανελληνίων και των μορίων που συγκέντρωσαν οι υποψήφιοι, τονίζοντας ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για άγχος, γιατί, σε αντίθεση με την εντύπωση που έχει δημιουργηθεί, δεν εξαρτάται η ζωή τους από αυτές.
Ο καθένας μπορεί να δει ότι το νόημα που έχουμε δώσει στις Πανελλαδικές είναι εντελώς λάθος και καθόλου χρήσιμο για τα παιδιά. Αυτά φυσικά, τα λέμε εκ των υστέρων, αφού πρώτα αγχωθήκαμε, κλάψαμε και περάσαμε τη διαδικασία εμείς οι ίδιοι, για να συνειδητοποιήσουμε στο τέλος ότι δεν ήταν δα και τόσο τραγικά τα πράγματα. Και ξέρετε τι άλλο συνειδητοποιήσαμε; Πως περισσότερο μπερδεμένος βγαίνεις από όλο αυτό, παρά «τακτοποιημένος» και κατασταλαγμένος.
Κι εδώ έρχεται το κεφάλαιο «επιλογή σχολής». Αγαπημένη συζήτηση στην Ελλάδα, ειδικά για τους γονείς που ετοιμάζουν τα παιδιά τους για τον πόλεμο της Γ΄Λυκείου. Έχουν τις καλύτερες προθέσεις, κανείς δεν αντιλέγει, αλλά τα αποτελέσματα έχουν άλλη άποψη.
Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος φοιτητών δε δηλώνει ευχαριστημένο με τις σπουδές του κι γι’ αυτό ευθύνονται τα λάθη κατά την επιλογή. Όπως αναλύει σε κείμενό του στη Ναυτεμπορική ο κ. Στράτος Στρατηγάκης, Μαθηματικός και Ερευνητής, επικρατεί η άποψη ότι η σχολή με την υψηλότερη βάση είναι και η πιο καλή, οπότε οι υποψήφιοι συμπληρώνουν το μηχανογραφικό τους βάσει αυτού κι όχι τι τους αρέσει και πού μπορούν να επιτύχουν.
Ο ίδιος καταρρίπτει όμως το συγκεκριμένο μύθο, σημειώνοντας πως οι υψηλές βάσεις είναι απόρροια της ζήτησης και όχι – απαραίτητα – της ποιότητας. Όπως επισημαίνει:
«Η ζήτηση για μία σχολή καθορίζεται από αρκετούς παράγοντες:
1. Το αντικείμενο σπουδών και πόσο αυτό θεωρούν οι υποψήφιοι και οι γονείς τους ότι μπορεί να οδηγήσει σε ένα πτυχίο με αντίκρισμα στην αγορά εργασίας. Όσο περισσότερες ελπίδες εύρεσης εργασίας έχουν, τόσο αυξάνεται η ζήτηση.
2. Την πόλη όπου βρίσκεται η σχολή. Όσο μεγαλύτερη είναι η πόλη, τόσο μεγαλύτερη ζήτηση θα έχει η σχολή.
3. Το Πανεπιστήμιο και τη φήμη του. Όσο πιο γνωστό είναι το Πανεπιστήμιο από τη γνώμη των αποφοίτων του ή από τις διάφορες κατατάξεις που έχουν γίνει ευρύτερα γνωστές τα τελευταία χρόνια, τόσο περισσότερο το προτιμούν οι υποψήφιοι.»
Όλα τα παραπάνω μπορούν εύκολα να τα επιβεβαιώσουν όσοι βρίσκονται ακόμα και στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο.
Το μεγαλύτερο λάθος, όμως, σύμφωνα με τον κ. Στρατηγάκη, είναι ότι οι υποψήφιοι κοιτούν πρωτίστως τα τωρινά δεδομένα της αγοράς και ξεχνούν ότι αυτά μπορούν να μεταβληθούν στο μέλλον. «Βλέπουμε το αύριο με τα μάτια του σήμερα», λέει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι «ο κόσμος είναι πιο ευμετάβλητος από κάθε άλλη περίοδο. Αυτό που ισχύει τώρα μπορεί να ανατραπεί σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Συνεπώς, δεν αποτελεί ασφαλές κριτήριο επιλογής σπουδών η εκτίμηση για τις προοπτικές ενός τμήματος στην αγορά εργασίας.»
Όπως καταλήγει ο ίδιος – αλλά και οι περισσότεροι από εμάς – το πιο ασφαλές κριτήριο είναι να μας αρέσει το αντικείμενο που θα επιλέξουμε, γιατί σε αυτό θα κληθούμε να αφιερωθούμε. «Πρέπει, λοιπόν, να μελετήσουμε προσεκτικά τον Οδηγό Σπουδών του κάθε τμήματος και αν μας αρέσουν οι σπουδές στο τμήμα, τότε μπορούμε να το δηλώσουμε. Αν δεν μας αρέσουν οι σπουδές, δεν πρέπει να το δηλώσουμε, όσες ελπίδες και αν υπάρχουν για καλές επαγγελματικές προοπτικές. Αν δεν μας αρέσουν οι σπουδές δεν θα γίνουμε καλοί φοιτητές, ούτε καλοί επαγγελματίες, με αποτέλεσμα όσες προοπτικές και αν έχει το επάγγελμα που θέλουμε να ακολουθήσουμε, να μείνουμε άνεργοι. Αλλά ακόμη και αν βρούμε εργασία, θα είμαστε δυστυχισμένοι κάνοντας μια δουλειά που δεν μας αρέσει.», συμπληρώνει και δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε (και ορισμένοι, να κοπανήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο που δεν είχαμε την ίδια άποψη τη δική μας «μεγάλη» χρονιά).
