To Green Book είναι το απόλυτο διαμαντάκι του φετινού κινηματογράφου. Δίνω δίκιο σε όσους εκθείαζαν (και συνεχίζουν να το κάνουν) αυτήν την ΤΑΙΝΙΑΡΑ!
Και μπορεί σε δύο εβδομάδες να μάθουμε αν καταφέρει να σηκώσει και το χρυσό αγαλματίδιο των Oscars ως η καλύτερη ταινία της χρονιάς, το αποτέλεσμα ωστόσο, δεν πρόκειται να επηρεάσει την άποψη που σχημάτισα βλέποντάς την. «Απέναντί» της μάλιστα, στην ίδια κατηγορία, βρίσκεται κι ο Γιώργος Λάνθιμος με την «Ευνοούμενη», ωστόσο δεν την έχω παρακολουθήσει για να μπορέσω να κρίνω ποια είναι η καλύτερη.
Με πρωταγωνιστές λοιπόν τους Βίγκο Μόρτενσεν και Μαχέρσαλα Αλί, ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στις ΗΠΑ του 1962.
Τότε όπου στις νότιες πολιτείες οι «έγχρωμοι» αποτελούν κόκκινο πανί για τις τοπικές κοινωνίες. Δεν κυκλοφορούν σε συγκεκριμένες περιοχές, μπαίνουν πολύ εύκολα σε περιπέτειες με την αστυνομία και τους πολίτες και γενικότερα βιώνουν τον ρατσισμό και τη βία σε πολλές εκφάνσεις. Και στην παραπάνω κατάσταση, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, ούτε καν για τον αριστοκράτη μουσικό, Ντον Σίρλεϊ.
Πρόκειται για τον ταλαντούχο Τζαμαϊκανό-Αμερικανό πιανίστα, με τεράστια καριέρα στο Βορρά και αναγνωρισμένη αξία ακόμα κι απ’ τον Λευκό Οίκο και την ηγεσία της χώρας.
Η ιστορία ξεκινά με τον μουσικό να αποφασίζει να πραγματοποιήσει μια περιοδεία οκτώ εβδομάδων στις απαγορευμένες περιοχές του Νότου, απόφαση όμως, που εμπεριέχει μεγάλο βαθμό ρίσκου και κινδύνου. Αντί να απολαύσει την αποθέωση του κοινού και το χειροκρότημα των θαυμαστών του, επιλέγει να ταξιδέψει σε πόλεις όπου, λίγο πολύ, είναι ανεπιθύμητος.
Για να μπορέσει να ολοκληρώσει τις εμφανίσεις του και να βγει αλώβητος από αυτό το, αν μη τι άλλο εχθρικό καθεστώς, ο Ντον αναζητά έναν σωματοφύλακα που θα τον μεταφέρει με ασφάλεια από τη μία περιοχή στην άλλη. Ενώ παράλληλα θα γίνει η ασπίδα προστασίας του, αν κι εφόσον παραστεί ανάγκη.
Ο Ιταλός Τόνι Βαγιελόνγκα, γνωστός ως Λιπ, είναι ο εκλεκτός!
Ο Λιπ είναι ένας ιδιόμορφος τύπος, παντρεμένος με δύο παιδιά, φτωχός κι έτοιμος να κερδίσει λίγα χρήματα με κάθε τρόπο, αρκεί να εξασφαλίσει την οικογένειά του. Κάπως έτσι, μπλεγμένος και στον τζόγο, έμεινε άνεργος μετά από καυγά στο κλαμπ όπου εργαζόταν. Τότε ήταν που ο Ντον του προσέφερε αυτήν τη, θεόσταλτη θα λέγαμε, θέση.
Με εξαιρετικό μισθό κι όλα τα έξοδα πληρωμένα, δέχεται αμέσως τη δουλειά, παρ’ όλο που δεν τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση στους… μαύρους. Κι αυτή ακριβώς η λεπτομέρεια, είναι που τον «τρώει» μέσα του.
Στο ταξίδι λοιπόν, με τη γαλάζια Κάντιλακ και τερματικό σταθμό το Μπέρμιγχαμ, ο Ντον θα μεταφέρει τη μουσική του, θα ανεχτεί οποιοδήποτε ρατσιστικό σχόλιο, καθώς οι τρόποι του δεν του επιτρέπουν για διαφορετική αντίδραση, θα μάθει να τρώει φτερούγες κοτόπουλο με τα χέρια και θα απαρνηθεί την μοναχικότητά του.
Ο Λιπ από την άλλη, θα μάθει πώς να γράφει σωστά και ρομαντικά γράμματα στη γυναίκα του και θα συνειδητοποιήσει πως καμία διαφορά στις κουλτούρες των ανθρώπων, δεν είναι αρκετή να μηδενίσει τις ομοιότητές τους.
Οι σκηνές πραγματικά θα σε συνεπάρουν και θα σε συγκινήσουν.
Ο ρατσιμός ήταν, είναι και θα είναι ένα μεγάλο αγκάθι στον πλανήτη, αλλά όπως λέει κι ο Ντον:
Ποτέ δεν κερδίζεις με τη βία. Κερδίζεις με το να διατηρείς την αξιοπρέπεια σου!
