Οι άνθρωποι γκρινιάζουν συνέχεια για τη σύγχρονη εικόνα της μουσικής. Ακούμε πολύ συχνά πλέον ότι η μουσική “δεν είναι τόσο καλή όσο ήταν παλιά”, ή ότι “το ροκ πεθαίνει”. Αναρωτηθήκατε τι κρύβεται πίσω ή μπροστά από αυτές τις απόψεις; Η απάντηση είναι, ένας ευρέως διαδεδομένος μαλακισμένος μουσικός ελιτισμός.
Οι λεγόμενοι “λάτρεις της μουσικής” είναι στην πραγματικότητα αυτοί που στραγγαλίζουν τη μουσική.
Γιατί; Διότι προκειμένου να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους και την ταυτότητα τους στους κοινωνικούς κύκλους, έχουν μάθει να μισούν. Σε ορισμένους κύκλους μάλιστα, κάποιοι άνθρωποι θα σας δώσουν περισσότερα εύσημα για τις μπάντες ή τη μουσική που κακολογείτε, παρά για τις μπάντες που αγαπάτε κι επευφημείτε. Μπορείτε π.χ. να πείτε “σιχαίνομαι το hiphop και τους χιπχοπάδες γιατί έχουν καταστρέψει τη μουσική και να κερδίσετε δεκάδες φίλα προσκείμενα σχόλια από τους γύρω σας. Μπορεί ακόμη και να ξεκινήσετε μια παθιασμένη συζήτηση για την “κατάντια” της μουσικής σε σχέση με αυτήν που ακούγατε παλιότερα. Πείτε όμως για παράδειγμα “αγαπώ την μουσική των Goin’Through,” και ο κόσμος θα ανταποκριθεί σχετικά άνετα του τύπου: “Ναι, ΟΚ, καλοί είναι.” Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα πάρετε την ίδια ποσότητα αντίδρασης με το αν κάνατε αρνητική κριτική.
Μερικοί άνθρωποι υπονομεύουν στη μουσική παλέτα, μόνο ένα συγκεκριμένο είδος. Θεωρούν ότι αυτή, και μόνο αυτή η μουσική έχει λόγο ύπαρξης και αν δεν συμφωνείτε μαζί τους, τότε μάλλον είστε “άσχετοι”. Δυστυχώς για αυτούς οι μουσικές τους προτιμήσεις δεν είναι “ανώτερες”. Είναι απλά “μικρότερες”. Τους αρέσει λιγότερη μουσική, τόσο απλά. Αλήθεια πώς έχει επικρατήσει κάτι τέτοιο ως κάτι καλό; Γιατί δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε την λεγομένη εμπορική μουσική ταυτόχρονα με την πιο εξειδικευμένη; Γιατί δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε την pop μουσική ταυτόχρονα με την πιο “σκοτεινή” ή underground; Γιατί πρέπει να ισχύει πάντα το ένα ή το άλλο; Γιατί αν σου αρέσει το “x” είδος θα πρέπει υποχρεωτικά να μισείς ή να απαξιώνεις το “ψ”;
Διαβάστε τη συνέχεια στο GodIsDj.gr
