Το μετρό της Θεσσαλονίκης τείνει να γίνει κάτι σαν το γιοφύρι της Άρτας.
Διότι καταπώς φαίνεται, έχουμε ακόμα κάτι χρονάκια μπροστά μας μέχρι τη λειτουργία του. Γεγονός καθόλου ευχάριστο για τους φίλους μας Θεσσαλονικείς, που βλέπουν καιρό τώρα να γίνονται εργασίες στον τόπο τους, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα ωστόσο.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις, το μετρό δε θα ξεκινήσει τη λειτουργία του το καλοκαίρι του 2020, όπως δήλωναν πολλοί, ανάμεσά τους και ο πρόεδρος της Αττικό Μετρό.
Η νέα ημερομηνία φτάνει πια τον Απρίλιο του μακρινού 2023 (!), αν και εφόσον δοθεί εγκαίρως η εντολή κατασκευής του σταθμού Βενιζέλου, διαφορετικά πάμε για το 2025.
Μαζί λοιπόν παρατείνεται και η περίοδος των σχετικών ανέκδοτων, οπότε όσοι τα είχατε κόψει γιατί πιστέψατε ότι έφτασε εν τέλει η ώρα του, μπορείτε να συνεχίσετε ανενόχλητοι τουλάχιστον για τα επόμενα 4 χρόνια.
Με βάση τα όσα διαβάζουμε πάντως, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι το μετρό έχει μπει σε μια σειρά και οι κατασκευές γίνονται με σοβαρούς ρυθμούς. Κάπου η μπάλα έχει χαθεί. Τώρα, το νέο πρόβλημα που προκύπτει είναι τα αρχαία στον σταθμό Βενιζέλου και το θέμα της απομάκρυνσής τους, που αναγκάζουν την παύση των εργασιών.
Ο Νίκος Ταχιάος, πρόεδρος της Αττικό Μετρό, δήλωσε πως κακώς ενοχοποιείται η απόσπαση των αρχαίων από το σταθμό Βενιζέλου και υπογράμμισε ότι «με την απόσπαση και επανοτοποθέτηση των ευρημάτων δε διακινδυνεύει η ακεραιότητά τους περισσότερο από ότι θα διακινδύνευε με τη διαδικασία την in situ παραμονής τους».
Ο τυχόν κίνδυνος από την απόσπαση των ευρημάτων από το σταθμό Βενιζέλου, θα ήταν στη χειρότερη περίπτωση ισοδύναμος με την in situ παραμονή.
Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα ακόμα και την παράταση προθεσμίας του έργου μέχρι τον Μάρτιο του 2025, εφόσον συνεχιστεί η εκτέλεση του έργου με τους σημερινούς ρυθμούς. Σε αυτό το σημείο, σημειώνεται πως αυτό δεν είναι κακό νέο μόνο για τους Θεσσαλονικείς, αλλά και για την ίδια τη χώρα, που θα κινδυνέψει να επιστρέψει τους ευρωπαϊκούς πόρους που δαπανήθηκαν για το μετρό.
Τουλάχιστον βγήκαν οι απαραίτητες σέλφιζ στα έργα, για να χαιρόμαστε μόνοι μας, αλλά και οι επισκέψεις σαν να είναι κάποιο μνημείο.
