Πριν από λίγο καιρό είχα βρεθεί για φαγητό με έναν ιδιαίτερα ευφυή άνθρωπο. Πάνω στην κουβέντα μας, ειπώθηκε κάτι το οποίο δεν ξέρω αν έχετε ακούσει ξανά, προσωπικά όμως, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.
Ο διάλογος αφορούσε την οικονομική κατάσταση στη χώρα μας και τη γενικότερη κρίση που μας βασανίζει τα τελευταία χρόνια. Διαφθορά, μίζες, απάτες, πολιτικά σκάνδαλα κι όλα αυτά τα όμορφα…
Τότε γυρίζει ο συνομιλητής και μου λέει το εξής: «Θα σου περιγράψω με πολύ απλά λόγια την πραγματική αιτία για την οποία φτάσαμε εδώ που φτάσαμε».
Πηγαίνει που λες, ένας 35χρονος άντρας σε κάποιον άγνωστο οίκο ανοχής της Αθήνας. Κοιτάζει γύρω του επιφυλακτικά μην τυχόν και τον πάρει κανένα μάτι, πιάνει το πόμολο κι ετοιμάζεται να μπει μέσα.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, η πόρτα ανοίγει κι από τον οίκο βγαίνει ο πεθερός του φρεσκοπαντρεμένου νεαρού. Κοιτάζονται και κανείς τους δεν ξέρει τι να πει ή τι να κάνει.
Εν τέλει, καλησπερίζονται κι ο καθένας ακολουθεί την πορεία του. Ποτέ, κανείς (καμία) δεν έμαθε τίποτα…
