Μπορεί να σιγομουρμουράω το «Αχ Θάλασσα» της Σάττι, να ρομαντικοποιώ τις ακτές και να έχω κάνει απόλυτα claim το καλοκαίρι ως την εποχή μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι… δεν μου αρέσει και τόσο πολύ η θάλασσα. 😬 Μαζέψτε τις πέτρες, έχω βάσιμους λόγους και θα επιχειρηματολογήσω! Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι δεν απεχθάνομαι τη θάλασσα, απολαμβάνω τα vibes, να αράζω στην άμμο με πετσέτα και το αλάτι στα μαλλιά. Αυτό που δεν μου αρέσει, είναι η έννοια της θάλασσας, ο βυθός και πόσο μάλλον, ο ωκεανός.
Δεν έχω κάνει κάποιο υπερωκεάνιο ταξίδι, ούτε έχω κολυμπήσει με καρχαρίες στην Αυστραλία για να αναπτύξω θαλασσοφοβία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και στην Ελλάδα δεν έχουμε πράγματα τα οποία δύναται να ταΐσουν φοβίες όπως π.χ. τα creepy νερά που στα δύο βήματα ανοίγουν οι πύλες του Άδη και με ένα στραβοπάτημα μπορεί να βρεθείς στη Χώρα του Ποτέ. Επιπλέον – και αυτό είναι τροφή για εφιάλτες – στο Ιόνιο Πέλαγος βρίσκεται το Φρέαρ των Οινουσσών, που αποτελεί το βαθύτερο σημείο της Μεσογείου με μέγιστο βάθος 5.269 μέτρα!
Η λίστα είναι αρκετά μεγάλη και στην προσπάθειά μου να μη νιώθω ντελούλου που έχω αυτές τις φοβίες/σκέψεις, έρχομαι να τις αναλύσω εδώ μαζί σας και τι στο καλό, δεν θα βρεθεί ένας να κάνει ριλέιτ μαζί μου;
Θα έγραφα πάμε για βουτιά, αλλά τις φοβάμαι και αυτές. 🥲
Θαλασσοφοβία (η)
Ξεκινάω με το πιο βασικό από το οποίο απορρέουν (κάπως) σχεδόν όλα τα υπόλοιπα: τη θαλασσοφοβία. Όπως μαρτυράει και η ίδια η λέξη, πρόκειται για τον φόβο απέναντι στη θάλασσα και συγκεκριμένα τα βαθιά νερά ή τους ωκεανούς, και κατατάσσεται στις ειδικές φοβίες, καθώς περιέχει συμπεριφορές αποφυγής απ’ όσους πάσχουν (δεν κολυμπάνε, δεν ταξιδεύουν κλπ). Αν το δούμε λίγο πιο «ποιητικά», υπάρχει κάποι@ που δεν φοβάται έστω και λίγο το άγνωστο; Εν μέρει, ναι, υπάρχουν άτομα που τα εξιτάρει η εξερεύνηση, το άγνωστο, και απορούν κιόλας: «Τι λες να υπάρχει στον πάτο της θάλασσας;».
Προσωπικά, έτσι και τολμήσω να σκεφτώ ή να κοιτάξω το απέραντο σκοτάδι που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας όσο κολυμπάω, μου κόβεται η ανάσα. Νιώθω ότι κάτι θα βγει να με αρπάξει στην ατελείωτη έκταση του νερού (70% της Γης!). Για όποι@ αναρωτιέται, το δουλεύω με την ψυχολόγο μου. 😃
Μεγαλοφοβία (μην ακούσω εξυπνάδα)
Μέσα από το απέραντο 70% του νερού που ανέφερα, αναδύεται (see what i did there 😉) η μεγαλοφοβία. Σαν φοβία δεν αφορά τόσο το νερό, αλλά τα μεγάλα αντικείμενα όπως τις μηχανές σε μεγάλες εργοστασιακές παραγωγές ή τα κρουαζιερόπλοια. Αλήθεια, μπορείτε να συνειδητοποιήσετε πόσο μικροσκοπικοί είμαστε σε σχέση με ένα καράβι;! Έβλεπα πρόσφατα στο TikTok ένα βίντεο για μια προπέλα ενός αποσυρμένου πλοίου που πλέον είναι έκθεμα ΜΕΣΑ ΣΕ ΝΕΡΟ και καθόταν δίπλα ένας άνθρωπος που συγκριτικά ήταν το 1/3 της…
Στο μυαλό μου το έχω κάπως σαν την υψοφοβία: εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται τόσο μακριά – ή τόσο μεγάλο – αλλά εντέλει είναι (that’s what she said). Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εμένα με πιάνει πάντα όταν ταξιδεύω με πλοίο και κοιτάω τη θάλασσα από το κατάστρωμα (το έγραψα κι ανατρίχιασα).
Υπομηχανοφοβία (όπως το ακούς)
Όσο σκέφτομαι αυτό το έκθεμα με την προπέλα μού σηκώνεται η τρίχα, λες και κάποιος ξύνει τα νύχια του πάνω σε πίνακα κιμωλίας. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι έχω και υπομηχανοφοβία, aka ο φόβος για τα μερικώς (ή πλήρως) βυθισμένα αντικείμενα όπως αυτοκίνητα, ναυάγια κ.α. Στην ονομασία υπάρχει το συνθετικό -μηχανό, διότι πολλά περιστατικά ανθρώπων με υπομηχανοφοβία αναφέρονται σε ρομποτικές φιγούρες θεματικών πάρκων (τύπου Disneyland) όπως καρχαρίες κάτω από το νερό ή δεινόσαυρους.
Όσ@ πάτε για scuba diving, βλέπετε ναυάγια ή κολυμπάτε δίπλα τους και χαχα παίζετε γοργόνες, με τρομάζετε! Ο συνδυασμός της υπομηχανοφοβίας με τη μεγαλοφοβία (κάτι και μεγάλο και βυθισμένο που λέγεται αλλιώς μεγαλοϋδροθαλασσοφοβία), με κάνει να κλαίω σε εμβρυακή στάση. Δε θέλω καν να φανταστώ πώς δείχνουν κάτω από το νερό όλα αυτά.
Fykiaphobia (ή αλλιώς φοβία για τα φύκια)
Άφησα για το τέλος το πιο αηδιαστικό πράγμα: τα φύκια, τα βρύα και τη γλίτσα. Ναι και τα λιβάδια της Ποσειδωνίας. Αν και η παρουσία τους σημαίνει ότι η παραλία είναι πεντακάθαρη, εμένα με κάνουν να αρρωσταίνω. Ειδικά σε ακτές που έχουν στα ρηχά πέτρες με γλίτσα, προτιμώ να κόψω το πόδι μου ή να κολυμπήσω σαν σκυλάκι, παρά να πατήσω πάνω (μη ειρωνικά).
Επίσης, δεν μπορώ να αισθανθώ φύκια να με αγγίζουν χωρίς να ουρλιάξω. Κάντε απλά εικόνα τι μπορεί να κρύβεται μέσα τους (δεν εννοώ τον Νέμο και την Ντόρι) και ανατριχιάστε μαζί μου.
Επισήμως λοιπόν μπήκα στο κλαμπ των φοβικών και ανυπομονώ να δω τι άλλο θα υπάρξει σε αυτόν τον κόσμο το οποίο θα μου δυσκολέψει τη ζωή. ✨
