This is your sign να μη σκας!
Έχουμε συνηθίσει να πιεζόμαστε από τα πάντα γύρω μας και να βάζουμε αυστηρά deadlines, που αν δεν προλάβουμε, θεωρούμαστε αυτόματα αποτυχημένοι. Οι σπουδές πρέπει να τελειώσουν στα 4 χρόνια, το μεταπτυχιακό στα 2 και μέσα σε μια εβδομάδα να έχουμε βρει δουλειά, αλλιώς να κοιτάξουμε για διδακτορικό. Διότι ως γνωστόν, ζούμε σε μια προσομοίωση που όλα πάνε όπως έχουν προγραμματιστεί.
Στην πραγματικότητα, δε σε κυνηγάει κανείς και μπορείς να πάρεις όσο χρόνο χρειάζεσαι. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να σε κάνουν να καθυστερήσεις τις σπουδές σου και κάθε φορά που διαβάζουμε ιστορίες σαν του κύριου Nick Axten, συνειδητοποιούμε ότι η ολοκλήρωση και η επιτυχία έρχεται σε οποιαδήποτε ηλικία!
Ο 76χρονος από το Σόμερσετ της Αγγλίας, μόλις τώρα τελείωσε το διδακτορικό που είχε ξεκινήσει μισό αιώνα πριν και η αξία του παραμένει ίδια.
Συγκεκριμένα, το 1970 έλαβε υποτροφία για να κάνει διδακτορικό πάνω στη Μαθηματική Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ. Πέντε χρόνια μετά όμως, επέστρεψε στην Αγγλία, χωρίς να το έχει ολοκληρώσει όπως γράφει το Skynews. Fast forward στο σήμερα, το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ έδωσε στον κύριο Axten τον τίτλο του διδάκτορα φιλοσοφίας, αφού επέστρεψε στην εργασία του το 2016. Αυτή τη φορά, είχε δίπλα του τη γυναίκα του Claire και την 11χρονη εγγονή του Freya.
Ο 76χρονος ελπίζει να δημοσιεύσει την έρευνά του, η οποία αφορά στην ανθρώπινη συμπεριφορά βάσει των αξιών που έχει το άτομο. Πιστεύει ότι θα μπορούσε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η συμπεριφορική ψυχολογία, τονίζοντας πως η δουλειά του αυτή πίσω στο ’70 ήταν «εξαιρετικά δύσκολη», μιας και η ίδια η ψυχολογία ήταν ένα ιδιαίτερο θέμα εκείνη την εποχή.
Κάποια προβλήματα είναι τόσο μεγάλα που χρειάζεται το μεγαλύτερο σχεδόν μια ολόκληρη ζωή για να τα κατανοήσεις. Χρειάζονται μια μακρά και δυνατή σκέψη. Αυτό μου πήρε 50 χρόνια.
Ο ίδιος πρόσθεσε πως εκείνη την εποχή: «Η κοινωνιολογία και η ψυχολογία ήταν μαθήματα που γνώρισαν ξαφνικά μεγάλη άνθηση. Πήγα να τα σπουδάσω γιατί ήθελα να καταλάβω τους ανθρώπους. Μου άρεσε πολύ που ήμουν ξανά φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ. Όλοι οι υπόλοιποι μεταπτυχιακοί φοιτητές φιλοσοφίας ήταν γύρω στα 23, αλλά με δέχτηκαν σαν έναν από αυτούς».
